“Һағыштарым һыйған китапҡа...”

“Өҙөлөп һағындым ауылымды! Ауылыма ҡайтҡан һайын атайым нигеҙенән башланған Ишәй тауы башына менеп, ауылымдың кис-иртәһен күҙәтеп: “Һаумы, ауылым! Һаумы, тыуған яғым!” –тип өндәшмәһәм, тыуған яғыма ҡайтһам да, һағыныуым баҫылмай...” - тип яҙа Татарстандан Рәхимә апай Вәлиуллина. Эйе , яҙмышы еле Рәхимә апайҙы тыуған ауылы Бикбулаттан ғына түгел, Башҡортостандан да йыраҡ алып киткән. Шуға күрәлер ҙә, ул сит ерҙәрҙе төйәк итһә лә, ғүмеренең иң матур миҙгелдәре - бала сағы, йәшлеге үткән тыуған ауылын юҡһына, һағына... Нишләтәһең, ҡатын-ҡыҙҙың яҙмышы шулай. Үҙен “тамыр йәйә алмай ситтә һулыған гөлгә” оҡшатһа ла, ысынбарлыҡта иһә Рәхимә апай хаҡында улай әйтеү бөтөнләй мөмкин түгел. Башҡорттарға ғына хас сәмлелек, ғәрселлек, намыҫлылыҡ кеүек сифаттары арҡаһында сит ерҙәргә юлыға ул. Олоғая килә кеше күберәк үткәндәргә мөрәжәғәт итә, ҡабат-ҡабат хәтирәләрҙе яңыртып, ғәмһеҙ бала сағына уйҙарында ғына булһа ла бик йыш әйләнеп ҡайта. Ошо һағыныу тойғолары Рәхимә апайҙы ҡулына ҡәләм алырға мәжбүр итә.