– Ышанаһыңмы, эй ҡурҡтым. Минән таҙа бәһлеүән килеп баҫты ҡаршыма. Өҫтәлгә шешә сығарып ултыртты. “Ғөбәйт абый, – ти был, – һинең теләгең ҡабул булды, мин Афғанға эләктем, минең теләк ҡабул булды, иҫән ҡайттым. Әйҙә әле, тотоп ҡуй шул хөрмәткә”. Ҡырлы стаканға һалып бирҙе был, эстем. Үҙе эсмәй. Тағы берҙе һалды. Бер шешәне шулай эсереп бөтөрҙө лә сығып китте. Бына һиңә икеле ҡапсығы!