Яҙын көн һайын иртәнсәк балаларҙы мәктәпкә, баҡсаға оҙатырға сыҡҡанда урам осонда бер олатайҙы осрата торғайным. Йәтешләп кенә юнып алынған таяғына таянып, йә үҙ уйына бирелеп, тирә-яҡты күҙәтеп, ҡойма буйында ултырыр йә ҡаҙ бәпкәләрен көтөр ине. Уның эргәһенән үткәндә машинамды яйлатыңҡырап, баш һелкеп һаулыҡ һорашып үткән булам. Шул олатайҙың көн дә иртәнсәк осрауына күнегеп кителгән хатта. Көнөмдө көйләп ебәрә ул үҙенә күрә. Тормоштоң әсеһен дә, сөсөһөн дә күреп, нужа һурпаһы һемереп, иленә, халҡына хеҙмәт иткән олатайҙың йылдар буйы тупланған тормош тәжрибәһе, зирәклеге, абруйы йөҙөндә сағыла. Ҡарашы ла тәрән аҡыллы. Һорғолт йәшел, бәлки, йәшкелт һоро (үҙен яҡындан күргәнем булмаһа ла, нишләптер, күҙҙәренең төҫө нәҡ шундай һымаҡ) күҙҙәренең нуры ла әле ипкен таратҡандай. Уға ҡарайым да, матур итеп ҡартайған ауыл ҡарттары иҫкә төшә...